Hij beloofde haar de tweeduizend vandaag nog naar haar rekening over te maken en zij gaf hem haar rekeningnummer met een mengsel van dankbaarheid en gekrenkte trots.
‘Zodra ik die lopende lening terugheb, krijg jij een volgende som. Zo kun je alvast je behandeling laten plannen in de kliniek.’
Pedra knikte. Hierna dronken ze met kleine slokjes. Het gesprek wilde niet meer erg vlotten. Onwennigheid en onuitgesproken verwachtingen en aannames beheersten hun conversatie, die cirkelde rond Pedra’s studie en het werk op haar stageplek. Haar borstverkleining kwam niet ter sprake en een vraag van Daniël naar haar moeder liet Pedra langs zich af glijden als had ze hem niet gehoord. Na een half uur stond ze plots op, waarbij haar stoel net niet omviel.
Ze wilde per se voor beiden afrekenen. Zijn verweer negeerde ze, volkomen onaangedaan. Hij herkende daarin een van hem geërfd talent.
Zij had geen paraplu dus hield hij de zijne boven haar hoofd en zo begeleidde hij haar naar de bushalte op de Prinsessenlaan, geladen met het gevoel dat hij in een musical was beland waarin elk moment iemand in zingen kon uitbarsten. De vraag was wie. Bij de bushalte gaf hij zijn dochter de paraplu en drukte een onwennige kus op haar wang. Als een bakvis. De bus reed voor en wierp een gordijn van regenwater op, waarvoor hij geschrokken achteruitsprong. Zij glimlachte en zwaaide hem heel even na toen hij wegliep, waarna ze instapte en verdween.