journalistiek-blog – Pagina 3

‘Onder het motto’ hergebruikt

Voor de website van de Utrechtse Communicatiekring verzorg ik een interne blog-rubriek onder de titel Onder het motto. Leden van de kring hebben op de kring-site een eigen profielpagina (alleen toegankelijk voor de andere leden), en daar staat naast de foto van het betreffende lid ook zijn of haar professionele motto.

Over die slagzin bevraag ik voor elke blog een lid. Op die manier stel ik de kringleden op een losse manier aan elkaar voor. Hoe sta jij in je werk? Wat zegt dit motto daarover? Dat zijn de centrale vragen waar de rubriek om draait.

Mijn derde geïnterviewde is Monika Knottnerus, met een motto afkomstig van Pablo Picasso. Monika vond mijn stukje zo leuk dat ze het, voorzien van een inleiding, op haar eigen website heeft geplaatst. Hier kun je het lezen.

Jolie haar gebroken snaar

Hoewel ze tegenwoordig ook venijnig rockt, draagt Jolie Holland (11/9/1975, Houston Texas) de labels folk en country. Ze mixt graag jazz en blues door haar trage stijl, tot wat ‘New Weird Americana’ genoemd wordt. Tom Waits is verklaard fan.

Haar weerbarstige reputatie kennende wilde ik haar eens met eigen ogen aanschouwen. Ze treedt op in Cloud Nine, helemaal bovenin TivoliVredenburg, begeleid door drie jonge muzikanten. Haar zang is klagelijk en smooth ineen, rijk aan vreemde krullen maar toch kaal en eerlijk. De gitarist gaat geregeld tekeer als tijdens een epileptische aanval maar produceert fascinerende geluidspatronen.

Het gaat me hier om Hollands présence. Lui leunt ze op haar gitaar. Ze zingt fluwelig tot getergd, doortrokken van een vette ‘southern drawl’ en soms snauwt ze haar poëtische teksten. Haar onderlip steekt misprijzend vooruit maar allengs krijgt ze plezier in het spelen en krullen haar mondhoeken omhoog.

Tussen twee nummers door stemt ze telkens haar gitaar. Op haar dooie gemak en met een onverstoorbare glimlach. Als leadgitarist Adam Brisbin de vrije hand krijgt, stapt zij statig als een slagschip terug.

Maar dan breekt haar hoogste snaar. Eigenlijk wil ze gewoon doorspelen. ‘Nooit eerder brak mij een snaar,’ verklapt ze. En: ‘Die snaar heb ik toch niet de hele tijd nodig.’ Terwijl zij keuvelt over haar toernee met Elbow, vervangt Brisbin geroutineerd de kapotte snaar.

La Jolie blijft opgewekt en kalm. Definitief ontdooid leidt ze haar fraaie lied The Living and the Dead in. Als ‘homeless teenager, in the back of pick-up trucks’ liftte ze door Amerika. Daarbij verslond ze de romans van Jack Kerouac – wereldberoemd wegens On the road.

Tot zover de clichés. Onlangs werd een onbekend Kerouac-manuscript ontdekt en uitgegeven. Voorin deze uitgave prijkt een citaat uit háár song, meldt Holland trots. Maar helaas: verkeerd geciteerd.

Zou ze woedend zijn geworden toen ze dat zag?

Nu krullen haar mondhoeken tot een brede grijns. Ze kent de redacteur. ‘Komt vast goed in de volgende druk’ besluit ze, vergevingsgezind.

http://joliehollandmusic.com/